اگر یک بیماری "مزمن" باشد ، به این معنی است که یک بیماری طولانی مدت است. اگر به بیماری مزمن کلیه مبتلا هستید‌، شما و پزشک با هم این بیماری را کنترل خواهید کرد. هدف این است که سرعت آن را کم کنید تا کلیه‌‌های شما هنوز بتوانند وظیفه خود را انجام دهند‌، یعنی فیلتر کردن زباله و آب اضافی از خون شما است تا بتوانید هنگام ادرار کردن از شر آنها خلاص شوید. اول‌، دکتر شما برای کشف این موضوع کار خواهد کرد چه چیزی باعث بیماری کلیه شده است. به عنوان مثال‌، اگر دیابت یا فشار خون داشته باشید ممکن است اتفاق بیفتد. شما باید با یک متخصص نفرولوژیست (پزشکی متخصص در بیماری های کلیوی) همکاری کنید.

شما داروهایی مصرف خواهید کرد و ممکن است لازم باشد رژیم خود را تغییر دهید. اگر دیابت دارید، باید کنترل شود. اگر کلیه‌های شما دیگر کار نمی‌کنند، ممکن است به دیالیز نیاز داشته باشید (دستگاه دیالیز دستگاه خون شما را فیلتر می‌کند) و می‌توانید با پزشک خود در مورد این که پیوند کلیه کمک می‌کند یا نه صحبت کنید.

داروها

فشار خون بالا احتمال بروز بیماری مزمن کلیه را ایجاد می‌کند. و بیماری کلیوی می‌تواند بر فشار خون شما تأثیر بگذارد. بنابراین پزشک ممکن است یکی از این نوع داروهای فشار خون را تجویز کند:

مهار کننده‌های "ACE"‌ مانند:

• کاپتوپریل (کاپوتن)
• انالاپریل (واسوتک)
• فوزینوپریل (مونوپریل)
• لیسینوپریل (Prinivil ، Zestril)
• رامیپریل (آلتاس)

"ARB" مانند:

• آزیلزارتان (اداربی)
• Eprosartan (Teveten)
• ایربسارتان (آواپرو)
• لوزارتان (Cozaar)
• اولمزارتان (بنیکار)
• والسارتان (دیووان)

همراه با کنترل فشار خون، این داروها ممکن است مقدار پروتئین در ادرار شما را کاهش دهند. این می‌تواند به مرور به کلیه‌های شما کمک کند.

داروی دیابت داپاگلیفلوزین (Farxiga) نشان داده شده است که حتی در افراد غیر دیابتی در بیماری آهسته کلیه نیز موثر است.

همچنین ممکن است لازم باشد برای کمک به بدن در ساخت اریتروپویتین (یک ماده شیمیایی است که به بدن شما برای تولید گلبول‌های قرمز خون کمک می‌کند) دارویی مصرف کنید. بنابراین ممکن است برای مهار کم خونی نسخه داربوپتوئین آلفا (Aranesp) یا اریتروپویتین (Procrit ، Epogen) دریافت کنید.

داروهایی که باید از آنها اجتناب کنید

اگر کلیه‌های شما خوب کار نمی‌کنند، قبل از مصرف هر نوع دارو، از جمله داروهای بدون نسخه با پزشک خود مشورت کنید.

پزشک ممکن است به شما بگوید از برخی مسکن‌ها مانند آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن (Aleve) و سلکوکسیب (سلبرکس) خودداری کنید. این داروها، که پزشکان آنها را "NSAIDs" (داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی) می‌نامند، می‌توانند در بیماری کلیه نقش داشته باشند. اگر نوعی داروی سوزش معده به نام "مهار کننده پمپ پروتون (PPI)" مصرف می‌کنید، ممکن است بخواهید بدانید که برخی مطالعات نشان دهنده ارتباط بین این داروها و بیماری مزمن کلیه است. پزشک شما ممکن است بخواهد بررسی کند که آیا به این داروها احتیاج دارید یا اینکه دوز دیگری یا مورد دیگری برای شما بهتر جواب می‌دهد.

در صورت مصرف هرگونه محصول گیاهی یا مکمل‌های دیگر، به پزشک خود اطلاع دهید. بهتر است قبل از شروع به استفاده، آن صحبت را داشته باشید.

رژیم غذایی

پزشک ممکن است شما را در یک رژیم غذایی ویژه قرار دهد که دارای سدیم، پروتئین، پتاسیم و فسفات کمتری باشد.

این رژیم به شما کمک می‌کند زیرا اگر کلیه های شما آسیب دیده باشد، بیرون بردن این مواد مغذی از خون برای آنها دشوارتر است. رژیم غذایی خاص به این معنی است که کلیه‌های شما نیازی به سختی کار ندارند.

همچنین ممکن است محدودیتی در میزان آب موجود در غذاهایی که می‌خورید و میزان نوشیدن شما باشد.

یک متخصص رژیم کلیوی، به نام متخصص تغذیه کلیه، می‌تواند به شما کمک کند. پزشک می‌تواند شما را به یکی ارجاع دهد.

همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند مقدار مشخصی ویتامین و مواد معدنی مانند کلسیم و ویتامین D مصرف کنید.

اگر دیابت یا فشار خون دارید، در صورت داشتن هر دو بیماری و همچنین بیماری کلیوی، باید از توصیه‌های رژیم غذایی پزشک پیروی کنید.

با دیابت، مهم است که گزینه‌های مناسب غذایی را انتخاب کنید تا سطح قند خون در طول روز کنترل شود و اگر فشار خون دارید، ممکن است به رژیم کم نمک برای کنترل آن نیاز داشته باشید.

دیالیز

اگر کلیه‌های شما دیگر به خوبی کار نمی‌کنند، برای انجام کار آنها به دیالیز نیاز خواهید داشت.

همودیالیز از دستگاهی با فیلتر مکانیکی برای پاکسازی خون شما استفاده می‌کند. این کار را می‌توانید در یک مرکز دیالیز یا در منزل انجام دهید (بعد از اینکه شما یا یک مراقب یاد گرفتید که چگونه از دستگاه استفاده کنید).

نسخه داخلی دستگاه ممکن است به نظر برسد که آزادی بیشتری به شما می‌دهد. اما از آنهایی که مراکز دیالیز استفاده می‌کنند بیشتر طول می‌کشد. ممکن است مجبور باشید این کار را به جای سه بار در هفته در کلینیک، تا شش روز در هفته انجام دهید، تقریباً ۲٫۵ ساعت در روز می‌شود. همچنین گزینه درمان همودیالیز در شب وجود دارد.

قبل از شروع همودیالیز، برای ایجاد مکانی برای دسترسی به دستگاه نیاز به جراحی دارید. جراح شما ممکن است شریان و ورید بازوی شما را از طریق "فیستول" متصل کند. این متداول ترین نوع دسترسی است. قبل از شروع همودیالیز، برای بهبودی حداقل شش هفته زمان لازم است.

اگر لازم است زودتر از آن دیالیز را شروع کنید، جراح می‌تواند به جای فیستول پیوند مصنوعی ایجاد کند.

اگر هیچ یک از این گزینه‌ها موثر واقع نشوند ‌به عنوان مثال‌، اگر باید فوراً دیالیز را شروع کنید ‌ممکن است یک کاتتر دیالیز دریافت کنید که به رگ گردن شما وارد شود.

وقتی همودیالیز می‌شوید، یک لوله دیگر دستگاه را به نقطه دسترسی شما متصل می‌کند، به طوری که خون شما از طریق دستگاه دیالیز عبور می‌کند تا تمیز شود و دوباره به بدن شما پمپ شود. این کار چند ساعت طول خواهد کشید.

دیالیز صفاقی شکل متفاوتی از دیالیز است. از پوشش شکم یا غشای صفاقی برای کمک به پاکسازی خون استفاده می‌کند.

ابتدا یک جراح یک لوله را به داخل حفره شکم شما پیوند می‌زند. سپس، در طی هر درمان، مایعی دیالیز به نام دیالیز از طریق لوله عبور می‌کند و به داخل شکم شما وارد می‌شود. مایع دیالیز مواد زائد را برداشته و پس از چند ساعت تخلیه می‌شود.

شما هر روز به چندین دوره درمان نیاز خواهید داشت‌ ارسال مایعات (یا "القای" آن)‌، زمان کار مایعات در شکم و تخلیه ‌هر روز. دستگاه های خودکار اکنون می‌توانند این کار را یک شبه انجام دهند، که ممکن است در طول روز استقلال و وقت بیشتری برای فعالیت‌های معمول داشته باشید. اگر در طول روز این کار را انجام دهید، ممکن است لازم باشد کل چرخه را چندین بار انجام دهید.

هر دو نوع دیالیز دارای مشکلات و خطرات احتمالی از جمله عفونت هستند. شما می‌خواهید در مورد جوانب مثبت و منفی هر گزینه با پزشک خود صحبت کنید.

پیوند کلیه

اگر بیماری کلیه شما پیشرفته است، می‌توانید با پزشک خود در مورد اینکه آیا پیوند کلیه می‌تواند یک گزینه باشد صحبت کنید.

کلیه "مطابق"‌ ممکن است از یک عضو خانواده زنده، از کسی که زنده است و از اقوام نیست یا از اهدا کننده عضوی که اخیراً فوت کرده است، ناشی شود. این یک عمل جراحی بزرگ است و شما ممکن است در لیست انتظار قرار بگیرید تا کلیه اهدا شده در دسترس باشد.

پیوند موفقیت آمیز به این معنی است که شما مجبور نیستید دیالیز شوید. پس از پیوند، باید داروهایی را مصرف کنید تا بدن کلیه اهدا شده را بپذیرد.

در صورت داشتن سایر شرایط پزشکی ممکن است پیوند کلیه برای شما مناسب نباشد. سن شما نیز ممکن است یک مسئله باشد. و ممکن است لازم باشد تا زمانی که کلیه در دسترس باشد در لیست انتظار قرار بگیرید. شما می‌توانید دیالیز کنید تا زمانی که پیوند شما اتفاق بیفتد.

کلیه از یک اهدا کننده زنده به طور کلی ۱۲ تا ۲۰ سال دوام خواهد داشت و از اهدا کننده‌ای که اخیراً فوت کرده است، ممکن است ۸ تا ۱۲ سال دوام داشته باشد. اگر به بیماری "کلیه" (کلیه) مرحله آخر مبتلا هستید، اگر کاندیدای خوبی هستید پیوند را بهترین گزینه می‌دانند.