تشخیص علائم پسوریازیس نسبتاً سرراست است اما به طور معمول نیاز به تخصص پزشکی دارد تا بتواند آن را از بیماری‌های مشابه پوست متمایز کند. علائم پسوریازیس‌ با ظهور لکه‌های پوسته پوسته برجسته و سفید شناخته شده به عنوان نشانه s مشخص می‌شود. متخصصان پوست معمولاً بر اساس بررسی علائم و سابقه پزشکی شما می‌توانند پسوریازیس را تشخیص دهند.

با این حال‌، مواردی وجود دارد که ممکن است به آزمایشات اضافی نیاز باشد. این ممکن است شامل بیوپسی پوست برای جستجوی علائم قطعی بیماری در زیر میکروسکوپ باشد. ممکن است از یک تشخیص افتراقی برای کنار گذاشتن سایر مواردی که از پسوریازیس تقلید می‌کنند‌، استفاده شود‌، از جمله سایر اشکال کمتر معمول پسوریازیس.

خودآزمایی

اگرچه هیچ آزمایش خانگی برای پسوریازیس وجود ندارد‌، اکثر افراد قادر به تشخیص علائم این اختلال هستند‌، از جمله:

• لکه‌های قرمز و برجسته پوست
• فلس سفید نقره‌ای (نشانه s)
• پوستی ترک خورده‌، خشک و خونریزی دهنده
• خارش و سوزش در اطراف تکه‌ها

علاوه بر این‌، این بیماری با شراره‌هایی مشخص می‌شود که در آن علائم به طور ناگهانی ظاهر می‌شوند و به همان ناگهانی برطرف می‌شوند. درد مفاصل‌، ناخن‌های ضخیم و نامنظم و بلفاریت (التهاب پلک) نیز شایع است.

با این اوصاف‌، به راحتی می‌توان پسوریازیس را برای سایر بیماری‌های پوستی مانند اگزما و درماتیت آلرژیک اشتباه گرفت‌، به ویژه اگر اولین رویداد شما باشد. بنابراین مهم است که به جای اینکه بخواهید خودتان آن را تشخیص و معالجه کنید‌، برای تشخیص قطعی به پزشک مراجعه کنید.

معاینه‌ی جسمی

معاینه فیزیکی عمدتا شامل بازرسی بصری و دستی ضایعات پوستی است. هدف از معاینه این است که مشخص کند آیا خصوصیات جسمی وضعیت شما با پسوریازیس سازگار است یا خیر. یک پزشک پوست شما را با چشم غیر مسلح یا یک درماتوسکوپ‌، یک ذره بین قابل تنظیم با منبع نور بررسی می‌کند. علاوه بر پوست‌، ممکن است پزشک بخواهد وضعیت ناخن‌های شما را بررسی کرده و بررسی کند که آیا در دست‌، مچ‌، آرنج‌، مچ‌، زانو‌، مچ پا و مفاصل کوچک پا درد یا التهاب دارید. همچنین ممکن است معاینه چشم انجام شود تا مشخص شود که آیا پلک‌ها‌، ملتحمه یا قرنیه چشم تحت تأثیر قرار گرفته‌اند.

تاریخچه پزشکی

سابقه پزشکی بخش مهمی از فرایند تشخیص است. این خطرات فردی شما را برای پسوریازیس مشخص می‌کند و به شما در شناسایی شرایطی که ممکن است با این بیماری اتفاق بیفتد کمک می‌کند. در هنگام گرفتن سابقه پزشکی خود در هنگام ملاقات‌، پزشک می‌خواهد در مورد موارد زیر اطلاعاتی کسب کند:

سابقه خانوادگی شما در زمینه اختلالات خود ایمنی و پوستی‌، به ویژه از زمانی که پسوریازیس در خانواده‌ها دیده می‌شود.

هرگونه عفونت یا واکسیناسیون اخیر که ممکن است علائم شما را توضیح دهد.

سابقه آلرژی شما

پزشک شما همچنین مایل است درباره پاک کننده های پوست ، شوینده ها یا مواد شیمیایی که در معرض آن قرار گرفته‌اید و اینکه آیا درد مفصلی مداوم یا بدتر دارید‌، اطلاعاتی کسب کند.

آزمایشگاه‌ها و تست‌ها

هیچ آزمایش خونی وجود ندارد که بتواند پسوریازیس را تشخیص دهد. تصویربرداری پزشکی نیز بخشی از فرایند تشخیص نیست.

فقط در موارد نادر ممکن است پزشک برای تشخیص قطعی پسوریازیس‌، نمونه برداری از پوست انجام دهد.

هنگامی که علائم غیرطبیعی است یا بیماری پوستی تشخیص داده شده دیگری نمی‌تواند به درمان پاسخ دهد‌، نمونه برداری انجام می‌شود.

قبل از بدست آوردن نمونه کوچک با استفاده از چاقوی جراحی‌، تیغ یا پانچ‌، بیهوشی برای بی حس کردن پوست انجام می‌شود. سپس نمونه را زیر میکروسکوپ مشاهده می‌کنید.

تعیین شدت

هنگامی که پسوریازیس به طور قطعی تشخیص داده شد‌، ممکن است پزشک بخواهد شدت وضعیت شما را طبقه بندی کند.

مقیاسی که معمولاً برای انجام این کار استفاده می‌شود‌، منطقه پسوریازیس و شاخص شدت (PASI) نامیده می شود.

این استاندارد طلائی برای تحقیقات بالینی و ابزاری ارزشمند برای کنترل افراد مبتلا به پسوریازیس شدید و یا قابل درمان (مقاوم در برابر درمان) در نظر گرفته شده است.

PASI چهار مقدار کلیدی را بررسی می‌کند ‌ناحیه پوست درگیر‌، اریتم (قرمزی)‌، سفتی (ضخامت) و دکوکوماس (پوسته پوسته شدن)‌ زیرا روی سر‌، بازوها‌، تنه و پاها رخ می‌دهد. سطح پوست با درصدی از ۰٪ تا ۱۰۰٪ درجه بندی می‌شود. همه مقادیر دیگر در مقیاس ۰ تا ۴ درجه بندی می‌شوند‌، با ۴ شدیدترین.

به طور کلی‌، فقط موارد متوسط ​​تا شدید به این ترتیب طبقه بندی می‌شوند‌، به طور معمول وقتی داروهای بیولوژیکی "قوی‌تر" مانند Humira (آدلیومیماب) یا Cimzia (سیتولیزوماب پگول) در نظر گرفته می‌شوند.

انجام این کار درمان مناسب را هدایت می‌کند‌، اما همچنین به شما در پیگیری پاسخ شما به درمان کمک می‌کند.

به عنوان بخشی از تشخیص‌، پزشک شما یک تشخیص افتراقی را انجام می‌دهد تا سایر علل احتمالی را حذف کند. این امر به ویژه از آنجا که هیچ آزمایش آزمایشگاهی و یا تصویربرداری برای پشتیبانی از تشخیص پسوریازیس وجود ندارد‌، بسیار مهم است.

دیفرانسیل به طور معمول با بررسی انواع دیگر پسوریازیس آغاز می‌شود. در حالی که هر یک از آنها مسیرهای بیماری مشابهی دارند‌، اما ویژگی‌های مختلفی دارند و ممکن است رویکردهای درمانی مختلفی نیز داشته باشند. در میان آنها:

• پسوریازیس معکوس نسبت به پسوریازیس پوسته پوستی کمتری دارد و عمدتا چین‌های پوستی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
• پسوریازیس اریتودرمیک با بثورات قرمز گسترده‌ای مشخص می‌شود.
• پسوریازیس پوسچولار شامل تاول های چرکی کف دست و کف آن است.
• پسوریازیس گوتات با بثورات ریز قرمز‌، عمدتا روی تنه‌، ظاهر می‌شود.

پزشک همچنین سایر موارد پوستی را که شباهت زیادی به پسوریازیس دارند‌، از جمله:

• اگزما
• آرتریت واکنشی  (Keratoderma blennorrhagicum)
• لوپوس
• Lichen simplexronicus
• Pityriasis rosea
• سرطان پوست سلول سنگفرشی
• درماتیت سبورئیک
• کچلی بدن
• کلمه ای از ویلول

علاوه بر تشخیص‌های اولیه و افتراقی‌، پزشک ممکن است سایر اختلالات خود ایمنی مرتبط با پسوریازیس را نیز بررسی کند. بر اساس بررسی سال ۲۰۱۵ از دانشگاه پنسیلوانیا‌، مهمترین این موارد آرتروز پسوریازیس است که تا ۴۱٪ افراد مبتلا به پسوریازیس را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تشخیص دوگانه گاهی اوقات می‌تواند انگیزه اشکال مختلف یا تهاجمی‌تر از درمان باشد. از دیگر اختلالات شایع مشترک می‌توان به ویتیلیگو و تیروئیدیت هاشیموتو اشاره کرد.